Зноў далёка я, зноў безь цябе,
Дні і ночы ў самоце й журбе.
Шчэ нядаўна быў разам з табой,
Жыў і дыхаў тваёю красой.
Ды жаданых адведзінаў час
Быў кароткім, як момант, для нас;
Стрэча наша – за ўсё найбліжэй,
Разьвітаньне – за ўсё найцяжэй.
Зноўку, зноўку адзін. Неспакой
Маіх думаж заўсёды са мной.
Я скарбніцу ўспамінаў зьбярог, –
Ты, жывая, як ёсьць – у вачох:
Погляд – неба; тваё валасы –
Залатыя палёў каласы;
Твае рухі – мігценьне зарніц;
Голас – гоман срабрыстых крыніц.
Ты – уцеха у шчасьці й бядзе.
Дзе знайсьці мне найлепшую, дзе?
А таму я ў самоце й журбе:
Зноў далёка я, зноў безь цябе.
Рыга. 18.VI.1943.
|
|
